... en laat je innerlijke kind groeien

Het heeft lange tijd geduurd voordat ik mijn kwetsbaarheid durfde toe te laten in mijn leven, mijn werk en in het contact met mensen. Als het moeilijk wordt, heb ik nog steeds de neiging om een scherm op te trekken, om door te werken, en te doen alsof alles goed gaat. En daarmee wordt mijn gevoelige kant steeds weggedrukt.

Deze week tijdens het dansen gebeurde er echter iets heel bijzonders. In de eerste fasen van de dans, voelde ik nog dat ik mijn gevoeligheid en kwetsbaarheid onderdrukte. Maar tijdens het dansen kwam er meer vrijheid. En het was alsof mijn innerlijke kind naar boven kwam. Ik kon letterlijk het kind in mijn handen houden. Ik had de neiging om het af te schermen, om het te beschermen tegen de andere dansers, die soms aardig wild waren. Maar ik was blij dat mijn innerlijke kind zo duidelijk aanwezig was, dat het voor mij voelbaar was, dat ik er niet meer om heen kon, dat het zich wilde laten zien.

Na een tijdje zo gedanst te hebben, in volle aandacht voor mijn innerlijke kind, veranderde de muziek, en wilde ik mijn armen spreiden. Maar dan zou ik het kind niet meer kunnen afschermen... Toch spreidde ik geleidelijk mijn armen en wat gebeurde: Het kind groeide en groeide, en werd groter dan ikzelf, totdat het wel 2 of 3 keer groter was dan ik. Het had qua vorm nog steeds de vorm van een kind van 2-3 jaar, maar het stond naast me en was veel groter. Nu draaiden de rollen om, en kon het mij beschermen, en ik voelde dat ik nog veel van het kind kon leren. En dat ik op zijn innerlijke, authentieke kracht kon vertrouwen.

En ik besef nu ook dat het in de praktijk ook zo voelt: Als ik mijn kwetsbaarheid er laat zijn, dan voel ik me zoveel krachtiger, dan wanneer ik maar hard blijf doorwerken. Dit kind heeft zoveel kracht. het vraagt alleen om toegelaten te worden, om er te mogen zijn, en dat alleen geeft mij alle kracht die ik nodig heb om mijn leven te leiden zoals ik dat wil ...

... en wees helemaal jezelf

Op menig website van een coach kom je uitspraken tegen als:

'Het mooiste wat je kunt worden, is jezelf'
'Wees jezelf, anderen zijn er al genoeg'

Blijkbaar vinden veel mensen het erg moeilijk om tevreden te zijn met zichzelf. Het kan daarbij gaan om verschillende aspecten van je leven: bijvoorbeeld wat je kan, wat je doet, waar je woont, of hoe je eruit ziet. Ook ik ben daarop geen uitzondering: In trainingen ben ik vaak geconfronteerd met het feit dat ik het moeilijk vind om mezelf te accepteren zoals ik ben, en om mezelf lief te hebben zoals ik ben. Maar langzamerhand heb ik daar toch de nodige stappen in gezet.

Recentelijk kreeg ik een unieke kans om hier verder in te groeien: Een vriendin heeft besloten zich toe te leggen op een carriere als kunstenaar en wilde graag een man tekenen of schilderen. Een mooie kans om mezelf letterlijk te laten zien zoals ik ben. Veel portretten die zij maakt hebben een treffende gelijkenis, dus ik weet dat er bij haar geen ontkomen aan is: Zij zal de lijnen zien zoals ze zijn, en die lijnen komen op het papier of het doek te staan. Ik merkte dat ik het spannend maar ook leuk vond om op haar uitnodiging in te gaan, dus ik heb 'ja' gezegd. Het voelde goed om mijn lichaam te laten zien zoals het is, en om de kunstenaar de lijnen te gebruiken voor haar werk, om de mogelijkheid te scheppen dat daar een esthetisch interessant werk uit rolt. Mijn lichaam ten dienste van de kunst. Het voelde als een kroon op de weg naar zelf-acceptatie.

En ja, hoe was het, om model te zijn? Het was fijn dat ik haar goed ken, omdat we samen trainingen gevolgd hebben. We hebben voorafgaand aan het poseren bewust de tijd genomen om stil te staan bij mijn gevoelens van spanning om mezelf bloot te geven, en haar gevoelens van spanning om daar zorgvuldig mee om te gaan en haar wens om een goede tekening te maken. Daarnaast zorgde zij ervoor dat ik me op mijn gemak voelde, door mij de vrijheid te geven om te laten zien wat ik wilde laten zien, door ervoor te zorgen dat ik een comfortabele houding kon aannemen, door niet te lang in een houding te poseren (maximaal 15 minuten) en erop te letten dat ik het warm genoeg had. Hierdoor voelde ik me steeds meer op mijn gemak, en kon ik tijdens de sessie steeds meer ontspannen. Voor mij werd het stil zitten een vorm van meditatie, waarbij ik me concentreerde op mijn lichaam en mijn gevoel, en waarbij ik bewust probeerde om steeds helemaal aanwezig te zijn. Ik was op een gegeven moment zo ontspannen, dat ik de neiging had om weg te dommelen.

Ik vond het mooi om te horen hoe zij heeft leren kijken naar een model. Zij kijkt tijdens het tekenen vooral naar de lijnen van het lichaam. Voor haar willen deze lijnen 'gezien worden', en dit is de basis van haar schets. Dat sluit mooi aan bij een thema dat ik herken: Ik voel me soms onzichtbaar en ik wil graag gezien worden. En tijdens deze sessie vult zij deze behoefte voor mij duidelijk in. Ik word gezien, ook al vind ik het spannend, en klinkt er af en toe nog steeds een stemmetje dat zegt dat een lichaamsdeel te klein, te dik, te groot of te dun is. De kunstenaar heeft daar op dat moment geen oordeel over, omdat dit het lichaam uniek en authentiek maakt. Een stuk mooier en natuurlijk dan een lichaam met implantaten en andere nep onderdelen. En vaak een stuk interessanter om te tekenen dan een jong lichaam waar alles nog strak en glad is.

Dus nu ben ik voor het eerst vereeuwigd op papier. En ik vind het een mooie tekening. Ook al denk ik af en toe: is dit niet te ... of te ...? Ik vond het een mooie ervaring om zo duidelijk gezien te worden. Dus wie weet komen er nog veel meer van deze tekeningen...

... op een manier die bij jou past

Als je jezelf wilt ontwikkelen, is het niet alleen belangrijk om te weten wat je graag zou willen, maar ook om jezelf te accepteren zoals je bent. Misschien ken je ze wel: de stemmetjes in je hoofd die zeggen: 'ja maar, dit moet anders, dit moet beter, het is nog niet goed genoeg'. Het is belangrijk om realistisch te zijn en te bekijken in hoeverre alles wat je graag zou willen ook echt haalbaar is, in het hier en nu, met jouw talenten, op de plek waar jij woont, met de mensen om je heen.

Natuurlijk is het in theorie mogelijk om allerlei aspecten van je leven te veranderen. Maar je huidige leven is ook een reflectie van allerlei keuzes die jij in het verleden bewust of onbewust gemaakt hebt. Dus blijkbaar past het op een bepaalde manier bij je. En als de vervulling van je droom erom vraagt dat jij allerlei belangrijke aspecten van je leven (bijv. je werk, je partner, je huis) zou moeten veranderen, dan kun je je afvragen of je daar echt gelukkig van gaat worden? Natuurlijk kun je de gok wagen, maar als je daarvoor alles op moet geven wat je hebt opgebouwd en wat je lief is, is dat dan echt wat je wilt, of jaag je een luchtspiegeling na?

Een paar jaar lang heb ik geprobeerd om een nieuwe loopbaan voor mezelf vorm te geven. Ik zocht een nieuwe uitdaging, ik zocht afwisseling, ik wilde mij bekwamen op een ander vakgebied. Maar na een hoop zelf-onderzoek en dingen uitproberen, heb ik vorig jaar besloten om terug te keren naar mijn oude functie.

Gedeeltelijk voelde dat als een nederlaag. Negatieve gedachten die in me opkwamen waren: 'het is niet gelukt, ik kan het niet, er zal nooit iets veranderen, ik zit hier vast'. Maar ik realiseerde me ook: 'deze omgeving biedt mij veiligheid en zekerheid, en geeft me een basis zodat ik mezelf verder kan ontplooien; ik kan mijn kwaliteiten hier goed inzetten, en daar word ik voor gewaardeerd'. Ik besefte dat veiligheid voor mij een voorwaarde was om mij te kunnen ontplooien, en dat mijn werk me allerlei kansen bood om verder te groeien. Afscheid nemen van mijn werk, en het helemaal op eigen kracht doen, was voor mij geen optie. Wat voor mij cruciaal was, is dat ik ben gaan inzien hoe belangrijk het hebben van een baan voor mij was.

Als je in loondienst bent voelt dat soms onvrij: Er zijn regels waar ik me aan moet houden, targets die ik moet halen, cursussen die ik moet volgen, en taken die ik moet doen. Maar als zelfstandig ondernemer voelde ik me vaak nog veel minder vrij: Ook al ben ik vrij om al dan niet voor iemand een opdracht te doen, moet er wel genoeg verdiend worden. Dus ik moet wel zorgen dat ik genoeg klanten heb en dat ik ze te vriend houd. En aangezien de zaken nog niet zo goed gaan, houdt dat in, dat ik me in allerlei bochten moet wringen om klanten te verleiden en tevreden te houden. Voelt vooral als hard werken en veel moeten, niet als bezig zijn met mijn passie...

Ook heb ik ontdekt dat je je eigen baan vaak zelf vorm kan geven. Je hebt de vrijheid om te bepalen hoe je dingen doet, je kunt taken naar je toe proberen te halen die je leuk of uitdagend vindt, je kunt initiatieven nemen om je te ontwikkelen binnen je functie. En ik kan allerlei dingen die ik  over mezelf geleerd heb nu inzetten, zodat ik op een fijnere manier omga met collega's, beter contact maak met de mensen om me heen, meer uitdagende taken durf aan te pakken, en meer geniet van de dingen die ik doe. Zo hebben alle trainingen die ik gevolgd heb toch nog het gewenste effect, en dat gewoon in de omgeving waar ik al die tijd al zat...

... en ruim op wat weg kan

Een paar nachten geleden heb ik erg slecht geslapen. Ik voelde me overweldigd door allerlei gebeurtenissen van de laatste tijd: Een incident bij een training, enthousiasme over een nieuwe samenwerking, de mogelijkheden van een nieuwe liefde, problemen op het werk, een verschil van mening met mijn moeder. En al die dingen stapelden zich op tot een grote bom die op ontploffen stond. Herken je dat?

De enige oplossing die ik tot nog toe kende voor dit soort situaties was: De stekker eruit trekken. Een overzicht van activiteiten maken, kijken wat echt belangrijk daarvan was, en de rest afstoten om de druk te verminderen. Zorgen voor meer rust in de tent door het aantal activiteiten terug te brengen.

Maar gisteren had ik een gesprek met een coach, die mij een ander perspectief bood. Zij stelde voor om elke avond bewust de dag nog een keer door te nemen, en alle losse eindjes die zijn blijven hangen af te hechten door nog een actie te ondernemen (de to do lijst) of een actie nog even uit te stellen (de parkeerlijst). De acties kunnen de vorm hebben van een gesprek aangaan, nog iemand bellen, een email sturen, nog iets afmaken, etc. Het nog even aandacht geven, en bewust een keuze te maken over een actie, zorgt ervoor dat je je eigen systeem opschoont. Zo blijft je geest helder en opgeruimd, en kun je ook weer met aandacht aanwezig zijn in de avond, genieten en ontspannen.

Ik besefte na het gesprek dat deze aanpak voor mij heel waardevol kan zijn. Ik heb de neiging om na het werken meteen te willen ontspannen, mijn tas in een hoek te gooien, en deze niet meer open te doen tot de dag erna… genoeg gewerkt voor vandaag… ik heb ontspanning nodig... Maar daardoor blijven allerlei gebeurtenissen doorsluimeren in mijn onbewuste. 

Dingen die ik moeilijk vind blijven daarmee doorzeuren, zonder dat ik er een beslissing over neem of actie op onderneem. Ik heb geen zin om actie te ondernemen, omdat ik het moeilijk vind, het niet durf, denk dat ik het niet aan kan, bang ben voor nog meer onrust, of wat dan ook. Maar hopelijk lukt het om met een beetje extra discipline mijn systeem elke dag op te schonen, zodat ik niet meer overbelast raak en meer energie over hou om te ondernemen en te genieten.

Misschien ook iets voor jou?