Mogelijk geven relatief recente publicaties over bank managers die hoge bonuses opschrijven het idee dat mensen aan de top van organisaties vooral bezig zijn met zelfverrijking, zonder al te veel moeite te doen om hun maatschappelijke rol te vervullen. Zij lijken vooral te willen profiteren van de mazen van de wet of van de stommiteiten van anderen, in plaats dat zij hun verantwoordelijkheid nemen, en alles doen wat nodig is om hun rol naar eer en geweten te vervullen. Zij zijn blijkbaar niet in staat om een goed voorbeeld te geven, en zich bescheiden op te stellen in tijden dat iedereen de broekriem moet aanhalen.
In scherp contrast daarmee, staan veel (beginnend) ondernemers, die hun droom willen verwezenlijken, en daarvoor hard werken, lange dagen maken, en soms amper het hoofd boven water kunnen houden. Zij nemen risico, stellen zich kwetsbaar op, riskeren hun financieel vermogen, om een zaak op te bouwen. Zij hebben een idee waar ze warm voor lopen, en proberen dat koste wat het kost te realiseren. Zij investeren, tijd, geld, en hun energie, en moeten zeker in de eerste jaren vaak veel concessies doen om hun droom te kunnen volgen. Hier zie je dan ook dat een zekere mate van lijden nodig is om een leidende rol te kunnen vervullen.
En ik begin steeds duidelijker te zien, dat leiderschap inhoudt dat je bereid bent om risico te nemen, buiten je comfortzone gaat, dat je het goede voorbeeld geeft, dat je tijd, geld, en/of energie investeert, dat je je kwetsbaar durft op te stellen, dat je actie onderneemt wanneer het nodig is. Er kunnen heel veel dingen op je pad komen, maar leiderschap vereist dat je handschoen oppikt wanneer je hem krijgt toegeworpen, en dat je bereid bent aan de slag te gaan, fouten te maken, geld te verliezen, tijd te verkwisten, omdat je alleen dan vooruit kan komen in de richting waar je heen wilt.
Dit is niet de richting met de minste weerstand, maar wel de richting waar het meeste te halen valt, die je het meeste op zal leveren, ook al twijfel je daar onderweg nogal eens aan.
